Ben Marcello! / Marcello Mio!
Kendim olayım, ya da babamı oynayayım?
Christophe Onore’nin yazıp yönettiği filmde, Fransız sinemasının ünlü oyuncuları ve anne kızın gerçek hayatta ki yakın dostları, sinemanın bir aile işi olup olmadığı sorgulanıyor.
Marcello Mio!
Bu benim gibi bir sinefilin ilk kez başına geliyor : izlediğim filmde oyuncular kendi karakterlerini canlandırıyor! Nasıl mı? Catherine Deneuve var mesela, ama Catherine Deneuve olarak! Kızı Marcello Mastroianni’den olma Chiara Mastrioianni, kendini oynuyor, başrolde üstelik. Zaten filmin adı da “Ben Marcello!” Bir tek Marcello yok ki eğer 1996’da ölmeseydi, o da kendini keyifle oynardı zaten. Bu filmde ise ruhu dolaşıyor her yerde.
Marcello, karısına sadıktı
Başa saralım : Marcello, dünya yakışıklısı, karizmatik, çapkın, fırlama bir İtalyan sinema oyuncusu. Ama İtalya’ya fazla geliyor, Fransa’da da pek çok film çeviriyor. Ne var ki gerek aynı filmde oynadığı kadınlar, gerek bütün kadınlar ona hayran ve aşık oluyor, o da onları (büyük saygı duyduğu Sophia Loren dışında) hiç kaçırmıyor, geri çevirmiyor. Ama, burada kocaman bir ama var; Marcello evli! Üstelik kendisini çok seven, ona hiç dırdır etmeyen, her kaprisine ve çapkınlıklarına katlanan ve evinde, usluca kendisine dönmesini bekleyen, Fiora bu. Ve Marcello her seferinde ona dönüyor. Omzunda ağlıyor, sevgililerinin arkasından. Kaç kadın razı olurdu bilemiyorum, ama Marcello, Catherine Deneuve kendisine, “Ya karın, ya ben!” restini çektiğinde bile, çocuklarına rağmen, tıpış tıpış Fiora’sına dönüyorsa, o da hiç yoktan iyidir diye herhalde, razı oluyor. Ve şunu çok iyi biliyor, “Ben hiçbir zaman sevgilisi olamadım, ama hep karısıydım.” Evli erkeklerle ilişki yaşayan kadınlar da çok iyi bilir, karısı olmak başkadır ve evli erkek, eve gider unutur, sevgilisinin aşkından ölse bitse bile. Nitekim, Marcello, bir başka büyük aşkı olan Faye Daneway ile birlikteyken de o kendisine “Ya karın ya ben!” diye dayattığında yine tıpış tıpış Roma’ya evine dönüyor.
Kızının özlemi
Filme geri dönersek; Catherine Deneuve ve Marcello’dan olma ve onun “papolina” diye hitap ettiği ve çok sevdiği kızı Chiara kendilerini oynarken yalnız değiller elbette : Fabrice Lucini, Melvil Poupaud, Benjamin Biolay, Nicole Garcia ve Hugh Skinner, bize çok bir şey demese de Fransız sinemasının ünlü oyuncuları ve anne kızın gerçek hayatta da yakın dostları. Christophe Onore’nin yazıp yönettiği filmde, sinemanın bir aile işi olup olmadığı da sorgulanıyor, kibarca. Tatlı tatlı gülümseten ve şaşırtan filmin acıtan tarafları da yok değil. Ünlü ve çok sevilen iki yıldızın çocuğu olmak, ve buna rağmen aile olamamış olmak, o çocuğa büyüdüğünde nasıl bir yük ve travma yükler? Chiara, oyuncu ve şarkıcı olur, ama ne Catherine Deneuve kadar güzel, ne de Marcello kadar karizmatiktir ve aslında doyamadığı babasını çok özlemiştir.
Ve bir gün aniden babası gibi olmaya karar verir! Onun kılığına bürünür ve onun yaptıklarını yapar, filmlerdeki sahnelerini yaşar, başı derde girer ve sonra aile dostlarının yardımıyla bu kaostan çıkmaya çalışır! Bir yandan da kendisidir, aşkları, nefretleri ve kompleksleriyle. Aslında bu karmaşık aile dramı, psikolojik gerilimi de olan bir Mio Chiara filmi. Babası başka bir evin erkeği olan çocukların tümünün dramı… Bu açıdan bakıldığında, sadece eğlencelik, gülümseten bir film olmaktan çıkıp psikolojik drama bile dönüşüyor. Köprü altı, dam üstü sahneleri için de macera filmi denilebilir hatta. Paris’te İngiliz askerlerinin kışlası olduğunu eminim ki Fransızlar bile bilmiyordu, o sahneler de ilginçti.
Kendi oyuncularını kendileri olarak seyretmek Fransızların çok hoşuna gitmiş; onlar bu tip çılgın aşk hikayelerini severler ama Türk seyircisi filmi festival dışında ne kadar ilginç bulur bilemem. Keşke sinema salonları, festival zamanlarında olduğu kadar değilse bile, yarısı kadar dolu olsa, sezonda hiç olmazsa …
Yönetmen / Senaryo : Christophe Honoré
Görüntü Yönetmeni : Rémy Chevrin
Kurgu : Chantal Hymans
Müzik : Alex Beaupain
Oyuncular : Catherine Deneuve, Chiara Mastroianni, Benjamin Biolay, Melvil Poupaud, Nicole Garcia, Fabrice Luchini, Hugh Skinner
Fransa-İtalya / Komedi / 120 Dk.
