Bir korku direği devam filmi…
Şu ana kadar teatral ritmim, tamamen büyük stüdyo korku serileri. Korku Seansı 3, şık hayalet avcısı destanının üçüncüsü ancak kendine özgü “sinematik evren”in çeşitli yan ürünlerini ve kazanımlarını eklerseniz, teknik olarak sekizincisi. Çıta biraz düşük ayarlanmış olsa da bende bu filmin kredisi mevcut.
İlk bölüm gibi, Katil Şeytan gerçek yaşamdaki paranormal araştırmacılar Ed ve Lorraine Warren’ın (burada bir kez daha Patrick Wilson ve Vera Farmiga tarafından canlandırılıyor) dava dosyalarından esinlenilmiş. Soğuk havada Warren’lar genç David Glatzel’i (Julian Hilliard) ele geçiren bir iblisi başarıyla kovuyor. Fark etmedikleri şey, kaosun ortasında, sahip olma ruhunun aslında David’den ve ablasının nişanlısı Arne Johnson’a (Ruairi O’Connor) geçtiğidir. Tabii ki Arne’ye kısa süre sonra baş döndürücü halüsinasyonlar ve siyahlar içinde uğursuz bir kadının (Eugenie Bondurant) hayaleti musallat olur. Bu durum başka bir kapıya yol açar ve sonunda Arne, bir içki arkadaşının kanıyla kaplı otoyolda dolaşırken bulunur. Ele geçirildiğine ikna olan Arne, Warren’ları cinayet davası için geri çağırır.
Conjuring, ana konusu ve devam eden Serileri ile ”Annabelle / Nun / La Lloronaspinoffs” korku serileri arasında olağandışıdır. Bu filmler, J-korku esinli yoğun korku patlamaları ile noktalanıyor ancak esas olarak ana karakterleri arasındaki olumlu ve sağlıklı ilişki ile tanımlanıyorlar. Warren’lar ise gerçek insanlar. (Lorraine, 2019’daki ölümünden önce diziyi bile denetledi) Wilson ve Farmiga onları herhangi bir Oscar yemi biyografisinin ağırlığıyla oynuyor. Basitçe söylemek gerekirse, birbirini çok seven dost canlısı, dindar, orta yaşlı bir çifte odaklanan, korku filmlerini bir yana bırakın, yazın gişe rekorları kıran film serileri pek yoktur. Warren’ların gerçek hayattaki maceralarının tek kelimesine bile inanmasanız ya da teolojik eğilimlerine katılsanız bile, Wilson ve Farmiga bu filmlere öyle bir sıcaklık getiriyor ki zevk almamak çok zor.
80’lerin başındaki ortam, kolluk kuvvetleriyle gizli Şeytani ritüeller hakkında taşlaşmış tartışmalarla birleştiğinde, yeni yükselen dini sağın kamuoyunu kışkırttığı zamanın gerçek hayattaki “Şeytani Paniği” ni akla getirmeden edemiyor. Amerika’nın banliyölerinde çocukları ve hayvanları kurban eden, okültistlerin sözde hücrelerinde kişilik bozukluğu araştırmaları yapılmıştı. Bu, elbette, Reagan dönemi kültür savaşında bir sopa olarak kullanılmak üzere tasarlanmış bir saçmalıktı. Bu okültistler birçok masum insanın hayatını mahvetti. Şu anda büyüklerimizi radikalleştiren anlamsız QAnon teorilerine (konuyla ilgili daha fazla bilgi için Penny Lane’in mükemmel belgeseli Hail Satan‘a bakabilirsiniz). Karakterlerin bu Şeytani ritüelleri sanki gerçek bir şeymiş gibi ciddiyetle tartıştığını duymak, en hafif tabirle sinir bozucu.
Ama 80’lerin Satanic Panic‘ine nesnel olarak sert ağır metal ve slasher filmlerinin bir dalgası eşlik ettiği gibi, The Devil Made Me Do It , temalarını dalga dalga patron Şeytani görüntüler ile gösteriyor. Arne’nin evini araştırırken, kafası çakal çene kemiklerinden yapılmış bir oyuncak bebeğe benzeyen bir “cadı totemi” keşfediyorlar. Daha sonra, uğursuz bir şeytan kültünün kapağını havaya uçuran emekli bir rahibin evini ziyaret ediyorlar (John Noble, esasen onun çılgın bilim adamı karakterini Fringe’den yeniden canlandırıyor). Ve onları abanoz baphomets, keçi kafatası kadehleri ve okültün diğer teçhizatlarıyla dolu bodrum katına getiriyor. Anton LaVey ve onun 60’ların popüler markası Satanizm ile moda olan mısır yumağı şeytan boynuzları estetiğinin hastasıyım ve bu çağda bu özen ve yüksek seviyeyle üretim değerleri olarak beyaz perdede görmek nadirdir. Film yapımcıları, Reefer Madness günlerinden beri ekranda şehvetli ilgiler elde etmek için ahlaki duruş sergilediler.
Elbette çoğu insan bir Conjuring filmini sosyo-teolojik çıkarımlar, hatta olması gerekenden daha iyi bir karakter çalışması için izlemez ; Seyirci korkmak istiyor. The Devil Made Me Do It , Curse of La Llorona‘nın yönetmeni, Michael Chaves‘in dizinin beyni James Wan‘ın yerini aldığını görüyor ve bu üçlü, ilk filmin ”Hide and Clap” sahnesi seviyesinde hiçbir şeye sahip olmasa da, Chaves Wan‘ın yerini takdire şayan bir şekilde dolduruyor. Büyücülük hileleri, izleyiciyi klasik, Lewtonesque gerilimle çekmek, ardından duyulara mutlak bir yüz yüze saldırı ile onları dürterek uyandırmaktır. (özellikle açılış sekansında ki şeytan çıkarma töreninde David’in vücudunun sizin bulunduğunuz noktaya kadar büküldüğü bir sahne var). David, neye baktığından bile emin değil ve bükülmeye devam ediyor ). Gösterinin, filmin kalbindeki hikayeyi gölgede bırakmakla tehdit ettiği zamanlar vardır (iblisi ele geçirme filminizin doruk noktası) Bu sahneyi izlerken ben bu filmi ne için izlediğimi anlamış oldum.
Bu yazın çok tuhaf bir yaz olacağını söylemeye gerek yok. Birer birer, macunsu morluklar, temel insan etkileşimi hakkında hatırlayabildiklerini umutsuzca tahmin etmeye çalışarak, güneş ışığına doğru gözlerini kırpıştıracaksınız. Bana göre, yazın ilk büyük, abartılı aksiyon gişe rekorları kıran filminin Kara Dul veya Hızlı ve Öfkeli 9 ya da yeni James Bond filmi değil, meydan okurcasına ironik duygularla dolu karanlık, şiddetli bir korku filmi olan Korku Seansı 3 uygun geliyor. Yeni Conjuring bana beyaz perdede boş kalorili heyecanlar yaşattı, ne kadar özlediğimi fark ettim. Ed ve Lorraine, geçtiğimiz aylarda ortalarda olmayan Hollywood konfor karakterlerinin arasına resmen katıldılar ve onları yeniden perdede görmek ayrı bir zevk.
NOT : Bu alt konu, Conjuring serisinin tarihiyle ilginç bir paralellik taşır . 2017 yılında, Warrens hakkında bir kitabın yazarı olan Gerald Brittle, Warner Brothers‘ı çalışmalarını intihal ettiği için dava etti. Warners gerçek bir hikayenin telif hakkının alınamayacağını savunduğunda, Brittle bunun gerçek bir hikaye olamayacağını çünkü hayaletlerin gerçek olmadığını savundu . Bu, özünde, milyonlarca dolarlık bir film serisinin geleceğinin, stüdyonun ölümden sonra bir hayatın varlığını kanıtlayıp kanıtlayamayacağına bağlı olduğu anlamına geliyordu. Çekilecek olan denemeleri çok yakından takip etmedim, ancak filmlerin çekimlerinin devam ettiği gerçeği de ortada.
Misafir Yazar : OSCAR GOFF
Yönetmen : Michael Chaves
Senaryo : David Leslie Johnson-McGoldrick
Görüntü Yönetmeni : Michael Burgess
Kurgu : Peter Gvozdas, Christian Wagner
Müzik : Joseph Bishara
Oyuncular : Patrick Vilson, Vera Farmiga, Sterling Jerins, Charlene Amoia, Julian Hilliard, Sarah Catherine Hook, Ruaire O’Connor, Eugenie Bondurant
ABD / Korku-Gerilim-Gizem / 112 Dk.
