Son Düello

Yönetmen Ridley Scott, televizyon reklamında devrim yaratmaya yardımcı olduktan sonra, ilk uzun metraj filmini 1977’de The Duellists ile yaptı. Bu film, bir dizi düelloya katılan iki Fransız asilzadesinin hikayesini anlatıyordu. Şimdi, muhtemelen uzun ve dikkat çekici derecede üretken kariyerinin sonunda olan Scott, başka bir Galyalı düello hikayesini anlatıyor.

Adından da anlaşılacağı gibi The Last Duel, Fransa’da yasal olarak onaylanmış son düello‘nun hikayesini anlatıyor. 14. yüzyılın sonlarında Jean de Carrouges (Matt Damon) şövalye ilan ediliyor ve asiller katagorisine yükseliyor. Rezil bir asilzadenin kızı olan Marguerite (Jodie Comer) ile evlenir. Marguerite, Jean’in eski arkadaşı Jacques Le Gris’in (Adam Driver) dikkatini çeker. Jacques Le Gris, Kont Pierre d’Alençon’un (Ben Affleck) yaveri olan borç tahsildarıdır.

Jean bir yolculuktan eve döndüğünde karısı Marguerite, arkadaşı Jacques’in yokluğunda kendisine tecavüz ettiğini söyleyince şok olur. Jean, hemen Jacques’i ölümüne bir düelloya davet eder. Jean, düelloyu kaybederse sadece öldürülmekle kalmayacak, Marguerite de idam edilecektir…

Hikâyeye önce Jean’in, sonra Jacques’ın ve son olarak da Marguerite’nin anlattığı şekliyle tanık oluyoruz. Her hesap, “Tarafından anlatılan gerçek…” yazan bir kartla açılır. Ancak, Marguerite söz konusu olduğunda, “Gerçek” kelimeleri birkaç saniye perde de tek başına kalır.

Eğer böyle bir hareketin ima ettiği gibi film, hikayenin Marguerite versiyonunun kesin olduğuna karar verdiyse, Jean ve Jacques’in çelişkili hikayeleri arasında oturmamızın, neden bizi rahatsız ettiğini merak ediyoruz. Ve eğer Marguerite’nin hikayesi iki adamınkinden daha fazla ağırlık taşıyorsa, neden kocası ve tecavüzcüsünden daha az zaman ayırıyor? Daha geleneksel bir hikaye anlatımı yaklaşımının burada daha pratik olabileceğini düşünmeden edemiyorum. Çünkü, aynı hikayeyi üç varyasyonda anlatmak oldukça fazla tekrara yol açıyor.

Bir de bu hesapların kimin yararına olduğu gibi kafa karıştırıcı bir soru var. Bu hikayeleri 14. yüzyıl Fransa’sında bir mahkemeye aktarılmış olarak mı kabul etmeliyiz? Eğer öyleyse, bazı detaylar oldukça suçlayıcıdır. Jean, Jacques ve Marguerite’nin bunun yerine hikayelerini 21. yüzyıl izleyicisinin yararına aktarmaları daha olası görünüyor. Jean ve Jacques, kendilerini feminen taraflarıyla temas halinde olan hassas erkekler olarak tasvir etmek için ellerinden geleni yapıyorlar, ki bu, 14. yüzyıl Fransa’sının herhangi bir hakim mahkemesinin çok umursayacağını sanmıyorum.

Marguerite’nin hesabı, kongre için koşan bir Amerikalı politikacının tanıtım videosuna çok benziyor ve onun alt düzey işçilere karşı nazik ve hayvanlara şefkatli olduğunu gösterdiğinden emin oluyor. Marguerite o kadar melek gibi tasvir edilir ki, merkezi önermeye zarar verir. Kadın tecavüze uğradı – iyi bir insan olsa da olmasa da bu olaya girmemeliydi.

Üç hikayenin çok farklı tonları var. Jean’in hikayesi, cesur bir şövalye olarak ününü arttırdığı için aksiyon sahneleri üzerine yoğundur. Jacques’, sahne çalan Affleck‘in Norman Hugh Hefner rolünde oynadığı Kont Pierre ile takıldığı bir kamp komedisi. Marguerite’s, Prenses Diana‘nın biyografisinden çok uzak değil. Erkeklerin hesaplarıyla, Son Düello, uzun zamandır bu tür büyük bir Hollywood filminde görülmeyen bir kan dökülmesi ve müstehcenlik düzeyiyle kesinlikle +18 i hakediyor.

Aksiyon sahneleri kısa olsa da kesinlikle göz alıcı, Mel Gibson‘ın Cesur Yürek filminden bu yana türlerinin en iyisi… Clint Eastwood‘un son filmleri yaşlı bir adamın işi gibi hissettirse de, Scott hala kariyerine yeni başlayan bir film yapımcısının enerjisiyle filmler çekmeye devam ediyor.