Awake / Uykusuz

Gina Rodriguez, çocuklarını kurtarmaya çalışan kusurlu ama dirençli ve cesur bir kadın olarak güçlü bir performans sergiliyor, ancak bu yüksek konseptli gerilimin diğer unsurları yetersiz kalıyor. Uykusuz, hikayesini ve karakterlerini geliştirmek için biraz daha zaman harcamak pahasına bizi kargaşaya sürüklemek için acele ediyor gibi geldi bana. Filmdeki çoğu kişi, Rodriguez‘in Jill’i ve iki çocuğu dışında, ya öldürülmek üzere tanıtılıyor ya da hemen unutuluyor. Bu, karakterlerin ilgi çekici olabileceği (Frances Fisher‘ın oynadığı kayınvalidesi veya Barry Pepper‘ın papazı gibi) veya sadece daha tatmin edici bir çözünürlüğü hak ettiği (Shamier Anderson‘ın Dodge’u gibi) birkaç durumda hayal kırıklığı yaratıyor. Film, insanların rastgele ve vahşice birbirlerini öldürdükleri “olay”dan hemen sonra değil, hatta daha önce insan doğasının daha karanlık tarafına odaklanıyor. Jill, açık bir uyuşturucu sorunu yüzünden çocuklarının velayetini kaybetmiş olmasına rağmen çalıntı hapları satmaya devam ediyor. Bunun nedeni kocasının savaşta ölmesi, kayınvalidesinin ise hasta ve ilaca ihtiyaç duymasıdır.

Filmin ana konseptine kısa bir geçiş yapılıp, kıyamet senaryosuna neyin sebep olabileceği fikrinden kısaca bahsediliyor ancak nedeni araştırılmıyor. Uykusuz kalmış insanların birkaç gün içinde ne olduğunu tam olarak anlayamamış olmaları bir anlam ifade ediyor, ama aynı zamanda yazarların bir açıklamayı gerekli görmemiş gibi geliyor. Benzer şekilde, filmde ima edilen bir toplumsal eleştiri var (“uyanma” fikri üzerine bir oyun, sorgulama sırasında ordunun insanlık dışı uyku yoksunluğu kullanımına bir gönderme, insanların tekrarlanan bilgileri gerçek olduğuna inandıklarına dair bir tartışma), ancak bunlar yalnızca fikirler olarak bir kenarda asılı duruyor. Bunun yerine, film bir şiddet senaryosundan diğerine yalpalayıp duruyor. Filmin birçok sahnesi gerçekten rahatsız edici, özellikle de işin içinde genç kız olduğunda, ve film, 96 dakikanın çoğunda gerilim ve gerilimi sürdürmeyi başarıyor..