Nefes Alma / Old Man
İçimdeki Düşlerim…
Yapım, en başta klasik korku / gerilim ögesini kullanmayıp bunun yerine psikolojiyi de harmanlamayı tercih etmesi ile dikkatleri çekiyor. Bazı klişe yönlerine rağmen Nefes Alma’yı atmosfer yaratmada başarılı bulduğumu ve haftanın iyi bir vizyon seçeneği olarak seyre değer olduğunu düşünenlerdenim…
Finalde seyirciyi şaşırtmak !
Ormanın derinliklerinde iniltiler içinde uyanan yalnız ve yaşlı adamın bir anda “Rascal” diye bağırarak onu araması, bu tekinsiz mekânda ne olduğuna dair izleyende ilk soru işaretinin erkenden uyanmasına yetecek nitelikte. Yeşil tonlu görüntülere eşlik eden müzikler ile bir ihtiyar adamın aradığı “acaba bir köpek mi ya da başkaca bir hayvan mı bu?” derken yani Rascal’a dikkatimiz yoğunlaşmışken, kapının önünde bir anda beliren kayıp, genç bir yürüyüşçünün gelişi gizemi daha da arttırıyor.
Ve biz aslında bir psikopat karakter olabileceğinden şüphe ettiğimiz ihtiyar adamın (Stephen Lang) genç ile gerçekleştirdiği diyaloglarla ona zarar verebileceği endişemiz daha da artıyor. Zaten ihtiyarın incil satıcısına geçmişte yaptıklarına dair anlatımlarında bu şiddet sever halini görmek çok zor olmasa gerek. Ancak bir dakika! Gelen genç Joe’nın geçmiş hikâyesi, kayıp hali, duvarda Çehovvari tiyatroların olmazsa olmazı tüfek gibi asılı bir kaplan başı ve onun da sonunda finale hizmet etmesi bir arada görüldüğünde karşımıza aslında yapımın gerginliğine bir de psikolojik ögenin dâhil olduğunu görüyoruz. Yakın zamanda izlediğimiz Ari Aster’in yönettiği ve Joaquin Phoenix’in başarıyla oynadığı “Korkuyorum”a benzer bir öykü gelişimi bizi karşılıyor. Ve finali de kimi açıklarıyla yine de kısmen seyirciyi şaşırtabiliyor…
Rascal Kim?
Yakın zamanlarda “Nefesini Tut” serilerinden tanıdığımız Amerikalı oyuncu Stephen Lang, görünümüyle aslında son dönem gerilim filmlerinin aranan oyuncularından birisi haline geldi. Ancak yönetmenliğini “Lanetli Mayıs”, “Kadın”, “Ormanın Esrarı” gibi klasik korku filmlerini de çeken Lucky McKee’in üstlendiği “Nefes Alma / Old Man” diğer yapımlardan farklı olarak psikolojik unsurları daha da kullanması ile dikkatleri çekiyor. İhtiyar adama hayat veren Lang, karakterin ikili ruh halini başarı ile veriyor.
Baştan söyleyelim “Nefes Alma / Old Man” nispeten kısa süresine rağmen oldukça yorucu bir film. Öncelikle yapım finaldeki bir iki küçük sahnesi dışında tamamen tek bir mekânda geçiyor. Ve diyaloglarla bir sonuca ulaşmaya çalışıyor. Birkaç efekt sesi, kimi iniltiler ve kısa süreli müzik dışında kendinizi durup dinlenmeksizin ihtiyar adam ile sonu sürprizli kişilik Joe’nın (Marc Senter) diyaloğuna kulak kabartmanız gerekiyor. Joe’nın eşi ile yaşadığı problemlere yoğunlaşmışken konu birden bir kesişime yöneliyor ve artık bu kez kendinizi filmin bu yeni akışına bırakmanız gerekiyor. Dolayısıyla filmin bu yoğun konsantreyi gerektiren halini herkes beğenmeyebilir. Hele hele başrolde Stephen Lang’ın olmasından hareketle yeni bir “Nefisini Tut” temposunu beklememek gerek.
Sanki Tiyatro Sahnesi…
Bu hafta vizyona girecek “Nefes Alma / Old Man”, diyalogları ve tek mekânda geçen anlatım dili ile seyircisini, bir sinema yapımından ziyade tiyatro eseri izlediği hissine kaptırıyor. Yapım, en başta klasik korku / gerilim ögesini kullanmayıp bunun yerine psikolojiyi de harmanlamayı tercih etmesi ile dikkatleri çekiyor.
Stephen Lang’ın önceki filmlerinin temposuna alışık olanların belki yadırgayabileceği yapım kuşkusuz herkese hitap etmiyor ve yapımın eksiklerinden birisi olarak da görülebileceği üzere rüştünü sadece diyalogların gücü ile ispatlamaya çalışıyor. Yine de ben bazı klişe yönlerine rağmen Nefes Alma’yı atmosfer yaratmada başarılı bulduğumu ve haftanın iyi bir vizyon seçeneği olarak seyre değer olduğunu düşünenlerdenim… “Nefes Alma” 4 Ağustos’ta sinemalarda…
Yönetmen : Lucky McKee
Senaryo : Joel Veach
Görüntü Yönetmeni : Alex Vendler
Kurgu : Zach Passero
Müzik : Joe Kreamer
Oyuncular : Stephan Lang, Marc Senter, Patch Darragh, Liana Wright-Mark
ABD / Gerilim-Aksiyon / 97 Dk.
