Yönetim ve senaryo: Özcan Deniz/ Görüntü: Olcay Oğuz/ Müzik: Ulaş Pakkan/ Oyuncular: Özcan Deniz, Meryem Uzerli, Aslı Enver, Ayten Uncuoğlu/ Avşar Film- DNZ Film yapımı.
PSİKOLOJİK GERİLİMDE HİTCHCOCK VE CLOUZOT ETKİLERİ
Özcan Deniz biraz Mahsun Kırmızıgül’e benziyor. Onun gibi, müzik alanından gelerek sinema sevdasına kapılmış. Oyunculuğu yazarlık ve yönetmenlikle birleştirmiş.
Ve 2011’den beri beş filme imzasını atmış: Ya Sonra? Evim Sensin, Su ve Ateş, Sevimli Tehlikeli, İkinci Şans.
Hemen hepsi gişede belli ölçüde başarılı olmuş, ama sinema sanatına pek katkı yapmamış filmler. Popüler bir sinemanın orta karar ürünleri. Kimileri de yabancı filmlerden bize uyarlanmış.
Altıncı filminde bu özellik yine var. Yani film bir İspanyol yapımından uyarlanmış: La Cara Oculta adlı. Ve türünde hayli başarılı bulunmuş.
Deniz bu kez (yanına gedikli ortak yazarı Avni Tuna Dilligil’i almadan) tek başına yaptığı uyarlamada bize tuhaf bir hikaye sunuyor. Başarılı iş adamı Çetin, birçok maceradan sonra demir attığı sakin limanda yeni sevgilisi Ece’yle evlenmeyi kurmaktadır. Ama nedense kadına birtürlü açılamaz, evlilik teklifini yapamaz.
Bu arada işindeki hırslı, çekici ve güçlü patronu Sara ile yakınlaşır. Ama bu sadece iş icabıdır, ötesi yoktur. Ne var ki Ece bunu ciddiye alır. Ve bir süre onun hayatından çekip gitmeyi planlar.
Ama bunu öylesine beceriksiz, hatta akıldışı biçimde yapar ki…Artık geri dönmesi ve hayatının aşkına kavuşması imkansız gibi olur.
Bu özet daha çok bir aşk filmi ve bir duygusal üçgen hikayesi gibi oldu. Elbette o da var. Ama aslında bir gerilim bu…Öyle-böyle de değil. Hem gizemli bir evin sakladığı müthiş sır… Hem çok yaşlı bir kadının (sevgili Ayten Uncuoğlu) bellek gel-gitleri.
Hem de tümüyle zıt iki kadının, biri iyiliği, ötekiyse kötülüğü temsil eden iki dişinin ölümcül ve hatta ölüm-ötesi mücadelesi. Ancak görülünce anlaşılabilecek türden…
Öncelikle sinemamızda az işlenen psikolojik gerilim türüne el attığı için kutlanabilir, Özcan Deniz. Hernekadar özgün değil, bir yabancı filmden uyarlama olsa da…Çünkü sonuç olarak her film kendi soluğunu alır, kendi yoluna gider.
Öteki Taraf’ın genel Hitchcock’vari havası, ayrıca kimi Avrupalı klasiklerle de buluşuyor. Ben özellikle Fransız H. G. Clouzot’yu, en çok da Les Diaboliques- Şeytan Ruhlu İnsanlar filmini düşündüm.
Ayrıca Deniz akışkan, biçimci, gösterişli ve şık bir anlatım tutturmuş. Kimi sahnelerin ‘mizanseni’ çok başarılı. Ama bunları da o asıl filmden mi kopyalamış, onu bilemiyoruz!….
Bence asıl sorun, hikayenin inandırıcılık eksikliğinde…Ne kadar saf olsa da Ece’nin kendini öylesine bir tuzağa düşürmesi akla ziyan bir iş!….
Ve de o korkunç final öylesine abartılmış ki…Kötülüğün sonu gelmiyor, dehşet parantezi kapanmıyor. Fazla abartı yalnızca sanata değil, tür sinemasının gereklerine de ters düşüyor.
Yine de, bizde az görülen bir türde kendisini rahatça izleten bir film Öteki Taraf. Oyun düzeyi iyi: özellikle Aslı Enver’e bayıldım. Görüntü çalışması doyurucu. Müziğiyse çok uğraşılmış olsa da aşırı buyurgan, fazla hazır-nazır buldum.
