Astral Boyut

Yazar:

25 Aralık 2019

1576

Astral Boyut

Defalarca izlediğimiz ve artık çok aşina olduğumuz güzide temalarımızdan “astral seyahat”in Chris Mul imzalı kendi anlatısı “Astral Boyut” 27 Aralık vizyon tarihiyle sinema salonlarımızda yer bulacak. Kendi sinemamızda da defalarca izlediğimiz bu çok benzer, ucuz ve aslen 2018 yapımı olan bu filmi 2020’ye 3 gün kala vizyona getirmek ne kadar mantıklı; çok tartışılır.

Hikayemiz 3.sınıf bir hikaye. Bir hikaye derinliğimiz yok. En ufak bir yenilik sunmamakla beraber oldukça amatör duran bir yapım. Vizyon şansına sahip olabilmiş bir film için akıl almaz bir minimal çalışma var ortada ki minimal işlerin gerçekçilik yaratma konusundaki başarısı göz ardı edilemez (Bkz. Don’t Breathe). Ama minimal çalışma buram buram bütçesizlik koktuğunda, bu seyirciyi yapımdan soğutan bir hal alıyor. İşin ne kadar bütçesiz olduğunun bir önemi yok çünkü. Önemli olan bir hissiyat yaratıp bunu izleyiciye inandırtabilmek. Bu da yapımı olabildiğince başarılı kılmaya yetiyor. Ne yazık ki “Astral” fazlasıyla zayıf ve vasat bir yapım.

Filmin, öğrenci işi havası var ve bütün film boyunca bunu üzerinden atamıyor. Kendim bir sinema öğrencisi olarak, çok iyi olduğunu düşündüğüm bir açı bulduğumda yaşadığım heyecanı ben Chris Mul’da gördüm. Yeni ve kendine ait bir görsel açı oluşturmak için çok uğraşmış. O küçük heyecanlar kamera hareketleriyle kendini belli ediyor lakin filmin ilk yarısından sonra heyecanını kaybetmiş olacak ki bu denemelerin kaybolduğunu görüyoruz. Bu saatten sonra film iyice kendini yerin dibine sokmaya başlıyor. Filmin oyuncularının eş-dost gibi durması da yine öğrenci işi havasının film boyu devam etmesini sağlıyor.

Filmin en ufak bir gerilim hissiyatı yok. Hikayenin karşıtlığını oluşturması gereken “Gölge İnsanlar”ı üç, dört sahnede çok kötü yapılmış efektlerle görüyoruz ve sonrasında bütün film, “Gölge İnsanlar”dan korkmamız bekleniyor. Gerilimi olmadığı için filmin tepe noktası da yok gibi duruyor. Hal böyle olunca çok uyduruk bir final izliyoruz. Her şey o kadar hızlı bitiyor ki, sanki 80 dakika boş tavana bakmışız gibi; bir anda film bitiyor. İşin kötüsü böyle bir kaygı güdülmemiş gibi durması. Bu izleyen açısından çok sinir bozucu.