Ayak Takımı / Riff Raff
CAN SIKMIYOR İZLENİYOR AMA HAFIZALARDA KALICI DEĞİL
Film, ciddi anlamda can sıkmıyor izleniyor ve iyi kötü bir finale bağlanıyor ama izledikten sonra hafızamızda pek bir şey kalmıyor. Filmin künyesinde Ed Harris ve Bill Murray isimlerini görünce ve çok özgün olmayan ama yine de vaatkâr başlayan ilk 15 dakikasından sonra ‘Hah, buraya kadar fena değildi… Ama bundan sonra çok iyi olacak!’ gibi bir beklentiye kapılmıştık. Ama ne yazık ki o an asla gelmiyor!
KARMAŞIK BİR AİLENİN KARIŞIK HİKAYESİ
Dino Montiel’in son filmi ‘Riff Raff’ karışık bir film! Daha doğrusu değişik film türleri ve bazı zaman atlamalarıyla karmaşık bir yapıyı taşımayı hedef alan ama bir süre sonra karışık hale gelen bir yapım…
Ancak bu karışıklık, senaryosunun katmanlarından veya ele aldığı temalardan değil daha çok yönetmenin düz olabilecek bir hikayeyi fazla şaşırtamayan sürprizlerle, tam ayarını bulamayan mizah dozuyla ve yeteri kadar gerilim yaratmayan sekanslarla süslemek istemesinden kaynaklanıyor.
Ama şunu da belirtmekte yarar var : ‘Riff Raff’ elimizin tersiyle iteceğimiz bir film de değil’ Çünkü bütün aksamalarına rağmen hikayesi belli ölçülerde ilgiyi ayakta tutuyor, olaylar kendi içlerinde genelde tutarlı duruyor ve deneyimli oyuncu kadrosu bütün boşlukları ellerinden geldiğince kapatmaya çalışıyor.
Konuya bakacak olursak : Vincent, artık ileri bir yaşa gelmiş olmasına rağmen, eski evliliğini geride bırakmış, kendisinden daha genç afro Amerikan karısı olan Sandy ile yeni bir aile kurmuş üstelik Sandy’nin ilk evliliğinden olan Tj’yi de evlat edinmiş biri. Yıl başını geçirmek için geldiği kır evine aniden ilk evliliğinden olan oğlu Rocco ve sevgilisi Marina gelir. Rocco yanında hamile hatta doğurmak üzere olan sevgilisi ve yarı baygın haldeki annesi (ve dolayısıyla Vincent’in eski eşi) Ruth’u da getirmiştir. Ve tabii ki beraberinde birçok belayı…
‘KÖPRÜ’ GÖREVİNDEKİ BABA…
Film başladığında asıl kahramanının kim olduğunu hemen anlıyoruz : filme hem ‘narrateur’ (anlatıcı) olarak müdahil olan hem de yaşanan bütün olaylarda önemli bir yer tutan ailenin küçük çocuğu Tj’! Aşağı yukarı 13-14 yaşlarında olmasına rağmen yaşına göre çok daha olgun, yaşadığı süreçleri kırılgan ama bir o kadar da psikolojik ve bilimsel olarak tahlil etmeyi becerebilen bu karakter Vincent’ın ilk oğlu Rocco ile tam bir tezat oluşturuyor. İkisi de iyi niyetli karakterler olduğu halde Rocco çok daha içgüdüsel, planlamadan, duygusal ve ana göre yaşıyor.
Ancak bu tezatlık bizce bir süre sonra manevi oğlu Tj’yi ikinci plana atıp hikayenin merkez karakteri haline gelen baba Vincent karakterinin de iki yönünü başka bir deyişle vefakar babacan yönünü ve karanlık yönünü de temsil ediyor. Kısaca Vinz diyerek adlandırabileceğimiz bu karakter belli ki zamanında yaptığı ilk evlilikte farklı bir hayat yaşıyormuş : Eski eşi Ruth alkolik ve haplarla ayakta kalmaya çalışan bir kadın, ilk oğlu Rocco ise hayatına yön vermeyi geç başaran bir gençmiş. Ve muhtemelen çok daha yasal olmayan yollardan para kazanmış…
İkinci eşi Sandy ise çok daha enerjik, dengeli, saf ve belli ölçüde ‘steril’ sayılabilecek bir hayat düzenine sahip bir kadın. Dolayısıyla bu iki ailenin de ‘babası’ olarak bir köprü görevi üstlenen Vinz bir anlamda geçmişle gelecek arasındaki bağı da temsil ediyor.
Filmdeki zaman atlamaları ise ilk başta merakımızı arttırsa da sonuçta beklentileri pek karşılayamıyor. En başta filmin sonlarında tekrar göreceğimiz (sürprizleri bozmamak için detaya girmiyoruz) Vinz ile Tj arasındaki bir sekansla başlıyoruz. Sonrasında ise yine film ilerledikçe anlayacağımız Rocco’nun bulaştığı belanın sonrasını görüyoruz. Ancak senaryonun gerilim açısından ateşleyici fitili olan bu iki olayın sonuca varınca bizi gerçekten şaşırttığını söylememiz biraz zor!
ZAYIF KÖTÜ ADAMLAR!
Bu beklentimizin ‘boşa çıkmasının’ asıl sebebi ‘karşı tarafı’ temsil eden kötü kişiler oluyor. Vinz’in iki ailesiyle yaşadığı zamanla paralel bir şekilde akan bir takip süreci Leftie ve yardımcısı Lonnie tarafından temsil ediliyor. Tehditkâr olduğu kadar bir o kadar da uçuk olması gereken bu ikili tam olarak işlemiyor. Belki zaman zaman (örneğin bu ikilinin meraklı ve geveze komşularla karşılaştıkları sekans gibi) bizi gülümsetiyorlar ama çoğu zaman sadece ‘gözlerini kırpmadan’ insanları öldürdüklerini ve zarar verdiklerini izliyoruz. Özellikle Leftie karakterini Bill Murray’ın canlandırdığını ve bu oyuncunun mizahi bir ton tutturmadaki potansiyelini göz önüne alırsak yaşadığımız hayal kırıklığı daha da büyük oluyor.
Vincent tarafında ise asıl komik öğe daha çok Tj karakterine dayanıyor. Değindiğimiz bu ergenin bir bilim adamı, bir psikiyatr hatta zaman zaman bir filozof gibi konuşması gülümseten bir hava taşısa ve hoş bir sürpriz yaşatsa da bu tutum aynı şekilde devam edince biraz tekrar hissiyatı yaratıyor.
Vinz’in bu iki tamamen farklı ailesi zaman geçtikçe bazı yakınlaşmalar yaşasa da asıl dikkatimizi çeken Rocco ve sevgilisi Marina oluyor. Vinz’in sürekli düşünceli, Ruth’un sürekli sarhoş ve dağıtmış, Leftie’nin ‘sapına’ kadar kötü ve bahsettiğimiz Tj’nin nerdeyse finale kadar aynı olgunlukta kaldığını gözlemliyoruz. Buna karşın Rocco’nun tamamen ‘looser’ ile duygusal ressam arasında salınan portresi ve sevgilisi Marina’nın sevdiğine ‘yapışmış’ güzel kadın karakterinin çok dışına çıkması bu çifti çok daha derinlikli ve gerçekçi temellere oturtuyor. Hikayeyi asıl sürükleyen karakterlerin onlar olduğunu kabul etmemiz gerekir.
Sonuçta film izleniyor, ciddi anlamda can sıkmıyor ve iyi kötü bir finale bağlanıyor ama izledikten sonra hafızamızda pek bir şey kalmıyor. ‘Riff raff’ın bizde genel olarak yarattığı hissiyatla bitirelim : filmin künyesinde Ed Harris ve Bill Murray isimlerini görünce ve çok özgün olmayan ama yine de vaatkâr başlayan ilk 15 dakikasından sonra ‘Hah, buraya kadar fena değildi…Ama bundan sonra çok iyi olacak!’ gibi bir beklentiye kapılmıştık. Ama ne yazık ki o an asla gelmiyor!
Yönetmen : Dito Montiel
Senaryo : John Pollono
Görüntü Yönetmeni : Xavier Grobet
Kurgu : Tim Streeto
Oyuncular : Jennifer Coolidge, Ed Harris, Gabrielle Union, Lewis Pullman, Miles J. Harvey, Emanuela Postacchini, Michael Angelo Covino, Pete Davidson, Bill Murray, P. J. Byrne, Scott Michael Campbell, Angelic Zambrana, Tom Johnson
ABD / Komedi-Gerilim / 103 Dk.
